Van noord naar zuid Vietnam

Hallo allemaal!

Op dit moment zijn wij in Ho Chi Minh City en hebben een geweldig motoravontuur in Vietnam achter de rug. Een avontuur was het zeker! Dit verslag wordt dan ook iets langer, maar dat komt omdat we jullie zoveel te vertellen hebben!

Zoals jullie weten hebben wij in Hanoi een motor gekocht. In Hanoi hebben we 3 dagen doorgebracht. Hanoi is een grote drukke stad. Het vergt oefening om de straat over te steken door de constant zwerm scooters en taxi’s. Annemarie stond vaak hulpeloos op het midden van het kruispunt. Rik besloot vanaf toen Annemarie telkens aan de arm mee te slepen naar de overkant. In Hanoi zijn er ontzettend veel straatkraampjes, iedereen zit op kleine krukjes met een beroemde Bia Hoi. Dit bier is ontzettend goedkoop, 20cent per glas, dus je kunt lekker doordrinken. Je kunt helemaal lam gaan met 5 euro, aldus Rik (dit hebben wij natuurlijk niet gedaan als verantwoordelijke volwassen mensen).

Met onze motor in the pocket hadden wij natuurlijk veel zin om op pad te gaan! Beide backpacks op de motor gebonden, Annemarie zat er stevig tussen gepropt en Rik rijden maar. Onze eerste bestemming was Cat Ba Island, bij de bekende Halong Bay. De eerste rit was behoorlijk wennen tussen het verkeer, maar ging hartstikke goed. Zo geldt op de Vietnamese wegen dat ‘size matters’. Bussen en vrachtwagens halen elkaar te pas en te onpas in, ook al betekent dit dat ze op onze weghelft komen. Het is dan aan jouw om deze spookrijder te ontwijken. In het begin was het even wennen, maar Rik raakte eraan gewend en zag het aankomen. Een andere gewoonte hier in het verkeer is het ‘niet’ kijken wanneer je oversteekt, invoegt of afslaat. Dit wordt gecompenseerd door het constant toeteren om te laten weten: ‘ ik kom eraan’, ‘ga aan de kant’. Misschien dat bij jullie zich nu een beetje een beeld vormt van hoe hectisch het verkeer hier kan zijn. Heel soms kijken ze wel, maar gaan ze evengoed en moet jij in de ankers. Ook hier raakte Rik aan gewend, hij reed aan het eind als een ware Vietnamees! Voorrang nemen, toeteren, rechts inhalen, maar kijken deed Rik gelukkig wel. Gelukkig hebben we het grootste gedeelte over de Ho Chi Minh Road gereden waar het gewoon lekker rustig is.

Met onze motor op de ferry zijn wij naar Cat Ba Island gegaan. Dit was al een mooie tocht op zich. Uit het water steken een heleboel grote rotsen, wat voor een sprookjesachtig uitzicht zorgt. Aangekomen in de haven op Cat Ba reden we dwars over het eiland langs mooie lagunes, bergen en bos naar het havenplaatsje. In het noorden van Vietnam was het nog verrassend koud, maar wij hadden twee dagen zon!  We hebben hier voor het eerst op het strand gelegen, maar het water was te koud om te zwemmen. Cat Ba Island en de omgeving is precies zoals je het in de films ziet, dus ontzettend gaaf om er zo zelf doorheen te rijden! We hebben met een boot gevaren om eilandjes te bezoeken, zoals Monkey Island (ja, met apen!), een berg te beklimmen, te kayaken door sprookjesachtige omgeving met grotten en verstopte meertjes (heel blauw water!) en natuurlijk te zwemmen. Hier hebben wij het koude water getrotseerd en zijn wij de helderblauwe zee in gedoken. Rik heeft een 15 meter hoge rots beklommen (easy volgens de gids) en is er vanaf gesprongen. 15 meter is toch best hoog als je boven staat.

Via Ninh Binh zijn we vervolgens naar de Ho Chi Minh Road gereden en hebben deze richting het zuiden gevolgd. Dit is een vrij rustige, mooie en goede weg vergeleken met de beruchte Highway 1, de snelweg van noord naar zuid. De omgeving rond Ninh Binh wordt de ‘Halong Bay on the rice paddies’ genoemd. Tijdens een boottochtje met een oud mannetje die roeide, hebben we enkele aapjes kunnen ontdekken en zagen we ijsvogels. Ook hier was het erg fijn om de mooie natuur te verkennen op de motor en daarmee alle vrijheid aan jezelf te hebben. We zijn nu geheel onafhankelijk van touroperators en bussen.

Terwijl we de Ho Chi Minh Road afreden, sliepen we in onbekende plaatsen waar niet veel toeristen komen. Op deze plaatsen waren wij een heuse bezienswaardigheid. In Po Chau bezochten wij een markt, maar zo erg bekeken als daar was ons nog niet eerder overkomen. De mensen stonden stil, draaiden zich om, lachten (een meisje had het niet meer toen ze naast Rik ging staan), we werden ronduit aangestaard. Een oud mannetje haalde een meetlint tevoorschijn en moest op zijn tenen gaan staan om Rik op te meten, geweldig! Deze ervaringen zijn heel bijzonder, net als de slierten kinderen op de fiets die uit school komen die allemaal enthousiast naar ons beginnen te zwaaien. We zwaaien altijd blij terug. Je ziet en beleeft zoveel meer vanaf de motor dan vanuit een bus. Je komt op plaatsen waar je anders niet zou komen. We zien ook zoveel bijzondere dingen die vervoerd kunnen worden met een brommer. Een koe, varkens, een bloemenwinkel, vogelverzameling etc. We zijn een fotoverzameling begonnen.

Uiteindelijk kwamen we aan in het Phong Nha Ke Bang National Park. Een prachtig park met grote grotten erin. Wij hebben er een bezocht en keken onze ogen uit. Het was een ware kathedraal onder de grond, zo bijzonder hoe de natuur zich zo vormt. Terwijl wij in Phong Nha verbleven, was het eerste Kerstdag. Op eerste Kerstdag zijn wij lekker op de motor gestapt en dwars door het Phong Nha Ke Bang park via de Westerse Ho Chi Minh Road verder gereisd. Dit stuk van de Ho Chi Minh Road is prachtig en gaat kronkelend en hoog door de bergen. Bovenin reden we door de wolken en hadden we geen enkel uitzicht meer. We hadden extra water en eten meegenomen voor het geval onze motor problemen zou krijgen, want je komt daar ongeveer 200km langs geen enkel dorp. Wij hebben niet de hele route gedaan en zijn na 100km afgeslagen richting Dong Hoi. Deze route door het park was toch wel een echte hightlight,zo mooi!

Via Dong Hoi zijn we naar de Vinh Moc tunnels gereden. Dit is een ondergronds gangenstelsel waar gedurende de oorlog ongeveer 60 families zich 4 jaar lang hebben verscholen tijdens bombardementen. Het was als het ware een ondergronds dorp. Er zijn destijds 17 kinderen geboren. Het was heel indrukwekkend om te zien.

Daarna hebben we onze weg vervolgd naar Hue. Hier hebben we ons visum laten verlengen. In een koffietentje maakten we kennis met mr. Mui, de eigenaar van het tentje. Hij was erg enthousiast en kwam bij ons zitten. Gedurende het gesprek werd duidelijk dat mr. Mui behoorlijk vol was van zichzelf: I know everything, I am a wizard, I speak good English, I can give good clear answers. Mr. Mui bood ook tours aan en kon volgens hem alles vertellen over de geschiedenis van Hue. Een tour van zo’n enthousiaste gids leek ons wel wat dus zijn we meegegaan. Op de motor in paarse regenponcho’s volgden we mr. Mui door de stad. Het regende de hele dag pijpenstelen, maar dan ook echt de hele dag keihard… Toch hebben we genoten van de enthousiaste verhalen en er stiekem ook wel om het kleine wijze mannetje gelachen.

Vanuit Hue zijn we via de Hai Van Pass naar Hoi An gereden. Wat een prachtige route! Aan de linkerkant van de weg zie je de blauwe zee met witte stranden en rechts van de weg de bergen. We hebben erg genoten van deze tocht. Het was maar 130km, maar door de vele pauzes en fotomomenten hebben we er lang over gedaan.

In Hoi An hebben we die avond Oud&Nieuw gevierd. Wat een geweldige plaats is Hoi An. Het oude centrum bestaat uit steegjes en straatjes vol met souvenirswinkels en langs het haventje zitten overal gezellige restaurantjes. Het allerleukste is dat overal gekleurde lampionnen hangen, dat maakt het heel sfeervol. Hoi An staat ook bekend als het kleermakersdorp met zachte prijsjes. Ook wij besloten om iets op maat te laten maken. Rik heeft een mooi pak en Annemarie een jurk. Rik had ook een mooie buffelleren reistas gekocht en Annemarie nog een paar souvenirs, dus met een extra tas aan souvenirs achterop de motor vertrokken we bepakt weer verder. Wel hebben we ook hier gemerkt dat sommige Vietnamezen je zien als een wandelende zak geld. Dit is voornamelijk op de touristische plekken. De meerderheid is gelukkig wel vriendelijk.

Vanaf Hoi An zijn we verder gegaan via de HCM road. We reden prachtig door de bergen en omdat we behoorlijk omhoog gingen, besloten we bij een mooi uitzicht een pauze te nemen. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Annemarie wilde iets pakken uit de tas, maar de motor bleek niet geheel stevig te staan. Hij viel om. Doordat naast de weg een geultje liep voor het water in de bergen, was de motor een beetje op zijn kop gezakt. We stonden er snel naast om hem weer op te tillen. Terwijl we dit deden kwam er veel rook uit de motor en toen opeens…. Een vlam!! We wisten niet wat we zagen en sprongen snel achteruit. Binnen een minuut was de vlam 2 meter hoog en stonden wij met onze handen in het haar toe te kijken. Wat nu?! Onze backpacks zaten stevig vastgebonden achterop. We wilden eerst de backpacks eraf halen, maar durfden niet dichtbij te komen uit angst voor ontploffing. Dus.. zagen we hoe de spullen waar we 7 maanden van zouden leven, verzwolgen werden door de vlammen. Iedereen reageert anders op zo’n situatie, dat is interessant om te merken (achteraf natuurlijk). Rik probeerde met een helm water te scheppen en Annemarie stond midden op de weg om iedereen tegen te houden. Uiteindelijk had iemand een brandblusser, maar dat was eigenlijk net te laat. Zo goed als alles was verbrand. Door het waterscheppen van Rik was gelukkig de souvenirtas alleen beschadigd en was de inhoud wel nog heel. Rik heeft uit zijn backpack nog twee tshirts, twee broeken, zijn olifantenbeeld, malarone en nog een paar kleine dingen weten te vissen. De tas van Annemarie was zwaarder getroffen. Kleding, ondergoed, handdoeken, toiletartikelen, bril, lenzen, medicatie, dagboek, etc. waren verbrand.

Oke.. En dan? We hebben onze spullen en de motor (wat er nog van over was) daar achtergelaten en zijn naar een soort truckstop gebracht door twee medebackpackers op motoren die we al eerder hadden ontmoet. Daar hebben we gewacht op een bus terug naar Hoi An die nog zou komen volgens een man. We bedachten dat we beter terug konden naar Hoi An, aangezien het daar stikt van de winkels en we alles weer zouden kunnen kopen. De bus kwam blijkbaar niet, maar gelukkig zag een easyrider (een Vietnamees die toeristen trips aanbiedt op zijn motor) die langsreed ons hulpeloos zitten. Hij bood meteen aan ons te helpen en regelde een lift naar de dichtsbijzijnde stad en daar een hotelovernachting.

Onze lift bleek niet zomaar een lift.. Terwijl we (vooral Annemarie) nog geshockt waren door alles wat zojuist gebeurd was in korte tijd, bleek dat we mee mochten rijden met een ambulance waar in een doodskist lag met iemand erin. De chauffeurs gingen eerst wat eten voor vertrek en nodigden ons uit om mee te eten. Ook gaven ze ons veel sterke ricewine. Dan konden we straks goed slapen gebaarden ze ;) Na de rit kwamen we aan in het hotel. Dat was behoorlijk vreemd zonder spullen. Maar uiteindelijk was natuurlijk het allerbelangrijkste: Wij zijn ongedeerd!

Om terug in Hoi An te komen moesten we met de bus naar Danang en er was geregeld dat we daar werden opgehaald door onze kleermaker uit Hoi An, heel lief. De beste man had alleen wat moeite het busstation te vinden, maar 1,5 uur later was hij er. Hij was niet bekend in de buurt en we dwaalden even rond. We reden op een kruispunt af en zoals de Vietnamezen doen keek hij niet. Net zoals een naderende scooter. Rik gaf nog een waarschuwend tut tut tut geluidje en daardoor zag de chauffeur nog net de scooter. Maar te laat, dus… BAM! De scooter schoof over de grond. We stonden te kijken en zo bij elkaar leken deze twee dagen net een film. Dus met de man achter in de auto naar het ziekenhuis. Wel interessant, want nu konden wij zien hoe de Vietnamezen dit soort zaken oplossen. Onze chauffeur stond eigenlijk in zijn recht, maar hij wilde er geen politie bij hebben (dan zouden ze zijn auto een week innemen). Daarom betaalde hij de scooter af om dat te voorkomen. Oplossingen gaan hier vaak met geld. Wanneer iemand overlijdt bij een verkeersongeluk, geldt hier dat de dader aan de familie het geld moet betalen dat de overleden persoon in de rest van zijn leven nog zou hebben verdiend.

Maar goed, aangekomen in Hoi An had de kleermaker heel tactisch een slaapplek voor ons geregeld naast zijn winkel, zodat we daar telkens langs moesten. Ze wisten dat onze complete garderobe was verbrand, dus zij hadden dollartekens in hun ogen! Toch had de vrouw van de kleermaker ook met ons te doen. Ze nodigde ons uit voor een familielunch. Zo zaten we aan tafel met een Vietnamese familie van jong tot oud met allemaal lekker eten. Erg leuk dat we daar bij mochten zijn.
In Hoi An begon het winkelen, constant onderhandelen, afwijzen, bedenken wat je nodig hebt etc. Een paar dingen hebben we laten maken, omdat wij moeilijke maten hebben hier ;) Ook hebben we wat van de markt gehaald, dat was goedkoper, mits je keihard onderhandeld, want anders krijg je de toeristenprijs door je neus geboord. Uiteindelijk hebben we veel gevonden. We moesten natuurlijk ook nog bedenken hoe we nu verder wilden reizen. Daar hebben we de kans niet voor gehad, het antwoord lag namelijk vlakbij het hotel op de stoep. Daar stonden vier backpackers die diezelfde dag hun motors kwijt moesten ivm verlopen visa. Dat kwam goed uit! Zo hadden wij dus opeens voor een mooie prijs weer een nieuwe motor! Yeah, kunnen we de reis toch afmaken!

Via Kham Duc, onze ‘rampplek’, Kon Tum en Buon ma Thuot zijn we in Dalat beland. Onderweg genoten wij weer van alles wat het motorrijden je biedt. Zo stopten we om te lunchen en werd Rik daar bijna van de motor getrokken. Een ‘ietswat aangeschoten’ familie nodigde ons uit voor het eten. We werden op een kruk gezet, kommetje voor ons neus en kregen bier in onze handen gedrukt. We kregen meer dan genoeg te eten, het was zelfs moeilijk om ze duidelijk te maken dat we echt genoeg hadden gehad.

Vele stukken die we reden waren prachtig! Tussen de rijstvelden, bergen en meren door, puur genieten. Echter hadden we ook een dag die iets minder mooi was. Het is namelijk verbazingwekkend op hoeveel plaatsen ze hier in Vietnam met de weg aan het werk zijn. De desbetreffende dag hebben we 200km lang over een open gebroken weg gereden die ze aan het verbeteren waren. Dat was dus 200km stuiterend, stenen en gaten ontwijkend en stof happend op de motor zitten, oftewel niet zo fijn.
Zodra we op onze nieuwe motor reden waren we het er beiden meteen over eens dat we een goed besluit hadden genomen om de motor te kopen. Het is zoveel leuker!

Dalat is een stadje in de bergen, waar we onze billen weer even hebben laten bijkomen van de 740 km die we in 4 dagen reden. We hebben lekker gerelaxed, maar zijn ook actief bezig geweest. We hebben namelijk gecanyoned. Dit is abseilen van rotsen en watervallen. Een activiteit die helemaal in Rik zijn straatje valt, maar voor een beetje zenuwen zorgden bij Annemarie. We hebben allebei genoten van de waterdag en de adrenaline.

Vanuit Dalat zijn we via de Mekong Delta naar Ho Chi Minh City gereden. Daar wilden we de motor verkopen. Dat is heel voorspoedig gegaan, want 4 uur na aankomst in Ho Chi Minh hadden wij hem al met winst aan een andere backpacker verkocht. Verder hebben we hier het oorlogsmuseum bezocht, andere plaatsen bekeken en lekker rustig aan gedaan. En natuurlijk gisteren Rik zijn verjaardag gevierd!! Alweer 24 jaar oud. Rik heeft de hele dag met een feestmuts rondgelopen, wat af en toe rare blikken opleverde, maar dat maakt Rik niets uit. We hebben de middag en avond doorgebracht op een rooftopbar, waar we hebben genoten van het uitzicht, de rust, heerlijke cocktails en eten.

Morgen vertrekken we met de bus naar Cambodja. We zullen ons best doen om volgende keer weer een wat korter verslag te schrijven.

Liefs